Διακήρυξη στο 28ο συνέδριο του ΕΚΑ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το 28^ο συνέδριο του ΕΚΑ δεν είναι όπως τα προηγούμενα.
Πραγματοποιείται σε μια κοσμοϊστορική εποχή, σε μια περίοδο πρωτοφανούς κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα, την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Πραγματοποιείται στον απόηχο της απεργίας των καθηγητών την οποία ξεπούλησε η συνδικαλιστική ηγεσία σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΟΛΜΕ, παρά το γεγονός ότι οι καθηγητές την αποφάσισαν σε πρωτόγνωρες σε μέγεθος συνελεύσεις.

Ζούμε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί το λαό η άθλια συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, που θέλει να θυσιάσει όλα τα εργατικά δικαιώματα στο σφαγείο της χρεομηχανής, των τραπεζικών και πολυεθνικών συμφερόντων.

Τα «μέτρα σωτηρίας» που πάρθηκαν αποδείχτηκαν καταστροφικά για τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους. Μέτρα που εμφανίζονται ως απαραίτητες θυσίες προκειμένου να πάρουμε τις δόσεις των δανείων, που με τη σειρά τους εμφανίζονται ως απαραίτητες για να μπορούν δήθεν να καλυφθούν μισθοί και συντάξεις. Μας εκβιάζουν διαρκώς με τα ελλείμματα, το χρέος, την «ανταγωνιστικότητα», την παραμονή στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως η φτωχοποίησή μας είναι μεθοδευμένη. Θέλουν να αρπάξουν τον κοινωνικό πλούτο που παράγουμε, στοχεύουν στην πάμφθηνη εργατική δύναμη, στη διαμόρφωση ενός εργαζομένου υποταγμένου και εξαθλιωμένου που δεν θα μπορεί να ορθώσει ανάστημα. Γιατί μόνο έτσι το κεφάλαιο και η ΕΕ ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν την κρίση τους.

Η κρίση αυτή δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Είναι δομική κρίση του καπιταλισμού, ιστορικών διαστάσεων,  και θα επιχειρηθεί να ξεπεραστεί με συνολική επίθεση ενάντια στην εργασία και αντιδραστικές αλλαγές σε όλο το φάσμα της ζωής μας. Ξεκίνησε από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, ενώ από τις αρχές του 2010 εξαπλώνεται σαν πανούκλα, από την Ελλάδα και την Πορτογαλία, στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία, με τάσεις διάδοσης σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Στο πλαίσιο αυτό, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις προχωρούν σε μια ωμή επίθεση στους λαούς, με τους ανέργους να ανέρχονται ήδη σε 25 εκατομμύρια στις χώρες της ΕΕ. Όσο και αν προσπαθεί  ο Σαμαράς και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια στα ΜΜΕ να δώσουν την εικόνα ότι τα δύσκολα τελείωσαν και «έρχεται η ανάκαμψη» η αλήθεια παραμένει ζοφερή για την εργατική τάξη. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και σε όλη την ΕΕ καταδεικνύουν ακόμα πιο έντονα το χαρακτήρα αυτής της ληστρικής συμμαχίας του κεφαλαίου και φανερώνουν την ύπαρξη σχέσεων ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και επιβολής στο εσωτερικό της.

ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Η κυβέρνηση, προκειμένου να επιβάλει τον κοινωνικό εφιάλτη, προχωρά πλέον σε πρακτικές κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Μετά τους ναυτεργάτες και τους εργαζομένους στο Μετρό, διευρύνει τον κατάλογο των «εσωτερικών εχθρών»· επιστρατεύει τους καθηγητές, μετατρέποντας ακόμη και τα σχολεία σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η σκέψη, το φρόνημα, η πρόταση για κήρυξη απεργίας μετατρέπονται σε ιδιώνυμο αδίκημα. Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ αποκαλούν «αντικοινωνική ομάδα» όποιον παλεύει ενάντια στην πολιτική της, η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές όλες σχεδόν τις απεργίες, ενώ η κυβέρνηση θέλει να τις καταργήσει και με νόμο.

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗΣ

Σε αυτή την κοσμοϊστορική εποχή, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έδειξαν τη γύμνια και τη χρεωκοπία τους. Παρέμειναν υποταγμένες στα συμφέροντα του κεφαλαίου, στις απαιτήσεις της κυβέρνησης και της τρόικας.

Ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ διαπνέεται από την πολιτική της ταξικής συνδιαλλαγής. Αποδέχονται την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των εργοδοτών ως κριτήριο και δεδομένο, κάνοντας διαπραγμάτευση εντός των ορίων τους. Ακολούθησαν –και συνεχίζουν– την αδιέξοδη πολιτική του συμβιβασμού και της υποταγής, που όλα αυτά τα χρόνια αποδυνάμωσε το συνδικαλιστικό κίνημα. Στην εποχή του ολοκληρωτικού πολέμου απέναντι στον κόσμο της εργασίας μιλάνε για κάποιες «ανάλγητες» πολιτικές και «διεκδικούν» να διατηρήσουν το ρόλο τους ως διαμεσολαβητές της εργοδοσίας στο εργατικό κίνημα. Αντιμετωπίζουν τα συνδικάτα ως μικρό αδελφό της κοινοβουλευτικής διαπάλης. Καλλιεργούν τη λογική της «εξαίρεσης» των επιμέρους κλάδων, τη στιγμή που η κυβέρνηση δηλώνει πως κανείς δεν θα εξαιρεθεί από τον αντεργατικό οδοστρωτήρα.

Πρόσφατο αποτέλεσμα της πολιτικής τους αποτελεί η υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, με την οποία η ΓΣΕΕ ουσιαστικά αποδέχεται όλες τις νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης και της τρόικας για τους μισθούς. Η σύμβαση αυτή δεν περισώζει τίποτα, αντίθετα προσυπογράφει, νομιμοποιεί και κατοχυρώνει –με την υπογραφή των συνδικάτων μάλιστα– τη συμπίεση των μισθών, την υπερεκμετάλλευση και το ξεζούμισμα. Αντίστοιχη είναι η πρακτική τους σε μια σειρά κλάδους και ομοσπονδίες.

Αυτός ο συνδικαλισμός τελειώνει πλέον, καθώς σε εποχές κρίσης χρεοκοπούν οριστικά η συνδιαχείριση και η συνδιαλλαγή. Το κεφάλαιο, αφού τον χρησιμοποίησε για να αποδυναμώσει και να ενσωματώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, τώρα τον πετά στη γωνία.

Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα συσπειρώνει όλο και μικρότερο τμήμα εργαζομένων, σε μια περίοδο που η εργατική τάξη διευρύνεται. Διαμορφώνει όρους σκληρής ιεραρχίας, κλειστών γραφειοκρατικών δομών και «αντιπροσώπευσης», μακριά από τη βάση των εργαζομένων. Παράλληλα αρνείται να καλύψει συνδικαλιστικά το πιο ευάλωτο τμήμα των εργαζομένων με τις ελαστικές και «μαύρες» εργασιακές σχέσεις. Με τα ΙΝΕ-ΚΕΚ «κοινωφελούς εργασίας» αποδέχεται τον νέο ρόλο που του δίνει το κεφάλαιο και η ΕΕ, στήνοντας το νέο δουλεμπόριο του 21ου αιώνα, έχοντας μεταλλαχθεί σε ΜΚΟ-εργοδότη χιλιάδων νέων χωρίς δικαιώματα.

Το πισώπλατα χτύπημα της απεργίας των επιστρατευμένων απεργών καθηγητών από τις ηγεσίες των ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ – ΟΛΜΕ (και ΕΚΑ) αλλά και από τις μεγάλες ομοσπονδίες και συνδικάτα υπογραμμίζει το ρόλο τους σε όλες τις κρίσιμες μάχες. Το παράδειγμα αυτό συμπληρώνει την προδοτική τους στάση στην πρόσφατη απεργία στο ΜΕΤΡΟ και στις μεταφορές, καθώς και σε όλους τους αγώνες που ξέσπασαν την προηγούμενη τριετία. Τη στιγμή που η ένταση της επίθεσης απαιτεί κλιμάκωση και πολιτικό αγώνα διαρκείας, όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο ξεδίπλωμα της πάλης, αλλά την καθηλώνουν και, όταν χρειάζεται, στέκονται ανοιχτά απέναντι και ενάντια στους αγώνες.

ΕΚΑ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ

Τα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο, ο απολογισμός του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας είναι σχεδόν μηδενικός, ενώ η αγωνιστική απραξία του εντυπωσιακή. Ας αναλογιστούμε ποιες μάχες στήριξε, σε ποιους εργατικούς χώρους έκανε παρέμβαση, ποιες κινητοποιήσεις αποφάσισε. Αν συντόνισε τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που ξέσπασαν ή αν προώθησε τη συγκρότηση σωματείων σε χώρους που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Το διοικητικό συμβούλιο του ΕΚΑ συνεδρίαζε μόλις μία φορά το χρόνο, γεγονός που σηματοδοτεί και την τυπική του απαξίωση. Η απεργία στις 17 Γενάρη του 2012 για αλληλεγγύη σε Χαλυβουργία, ΑΛΤΕΡ, Ελευθεροτυπία παρέμεινε μοναδική εξαίρεση που δείχνει ότι υπάρχει άλλος αγωνιστικός ταξικός δρόμος για να ακολουθήσει το ΕΚΑ και όχι ο δρόμος της ουράς στην υποταγμένη πολιτική της ΓΣΕΕ.

 Οι δυνάμεις που πρόσφατα διαφοροποιηθήκαν από την ΠΑΣΚΕ (και έκαναν την εμφάνισή τους στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ) έπαιξαν κεντρικό ρόλο στο ΕΚΑ και φέρουν ευθύνες, μαζί με τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, για αυτή την κατάσταση. Παρά τη διαφοροποίησή τους, σήμερα διαγκωνίζονται με την ΠΑΣΚΕ για το ποιος θα κρατήσει τον τίτλο της παράταξης. Οι δυνάμεις αυτές, παρά τις σημερινές τους διακηρύξεις, έχουν όλα τα προηγούμενα χρόνια υπηρετήσει τη λογική του κοινωνικού εταιρισμού και της ανάθεσης. Η πρακτική τους σε μια σειρά από χώρους αποδεικνύει πως δεν μπορούν να συμβάλουν στην αντιστροφή της πορείας στο συνδικαλιστικό κίνημα.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΦΩΝΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς, παρά την αγωνιστική τους στάση, αδυνατούν να διατυπώσουν ένα συνολικό πρόγραμμα πάλης και αγωνιστικής κλιμάκωσης. Σε μια εποχή που οι αγώνες διαμαρτυρίας έχουν τελειώσει, φέρουν ευθύνες γιατί δεν συμβάλλουν στον αναγκαίο συντονισμό και την ενοποίηση των αγώνων με στόχο την ανατροπής της επίθεσης.

Η στάση της Αυτόνομης Παρέμβασης καθορίζεται από την καταστροφική λογική της κοινοβουλευτικής απάντησης και του «ώριμου φρούτου». Μιλάει στο όνομα των αγώνων, βλέποντάς τους όμως σαν κινήσεις διαμαρτυρίας και εντάσσοντάς τους σε εκλογικές τακτικές και κοινοβουλευτικούς σχεδιασμούς. Στο πλαίσιο αυτό, οι δυνάμεις αυτές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ακύρωση της απεργίας των καθηγητών. Η Αυτόνομη Παρέμβαση εξακολουθεί να είναι ενταγμένη στο όλο σύστημα διαχείρισης του γραφειοκρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού σε μια σειρά ομοσπονδίες και στο ΕΚΑ. Στον ιδιωτικό τομέα δεν έρχεται σε πραγματική ρήξη με την εργοδοσία σε μια σειρά χώρους. Επιμένει στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον» για να δικαιολογήσει τη στάση υποχώρησης ή συμβιβασμού σε κρίσιμους χώρους (π.χ. τράπεζες, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων).

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, παρά την κριτική τους στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, διαμορφώνουν μια τακτική αγώνων χαμηλής έντασης, χωρίς να υπερβαίνουν το «αγωνιστικό» ημερολόγιο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής αποτελεί η υπονόμευση της απεργίας των καθηγητών, η άρνησή τους να γενικεύσουν τον αγώνα, ενώ συνέβαλαν ώστε να κηρυχθεί μια απεργία-ανέκδοτο από την ΑΔΕΔΥ. Δεν επιδιώκουν να χαράξουν μια πολιτική συγκέντρωσης των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αναμετρηθούν με την αστική λαίλαπα. Το ΠΑΜΕ αρνείται την κοινή δράση, ακόμη και στα επείγοντα ζητήματα πάλης μέσα στο εργατικό κίνημα. Ενισχύει στα συνδικάτα τον εμφύλιο πόλεμο, χτίζει «τείχη» και διασπά τον αγωνιζόμενο κόσμο. Η πολιτική του δυσκολεύει το εργατικό κίνημα να αναπτύξει μια νικηφόρα αναμέτρηση με την αστική πολιτική.

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ, ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Είμαστε στην εποχή της προσωρινής «ισορροπίας των αδυνάτων». Η κυβέρνηση αδυνατεί να συντρίψει τον κόσμο της εργασίας, αλλά και το εργατικό κίνημα αδυνατεί να αντεπιτεθεί και να σαρώσει την επίθεση. Όμως όρος για την ανατροπή του κοινωνικού κανιβαλισμού αποτελεί ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα.

Σήμερα χρειαζόμαστε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να βασίζεται στη δύναμη και την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων, στην εργατική δημοκρατία των μαζικών συνελεύσεων και των αγώνων που αποφασίζονται και ελέγχονται από την ίδια την εργατική βάση. Που θα συσπειρώσει το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που είναι ασυνδικάλιστο, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων, τους μετανάστες. Που θα βρει δρόμους οργάνωσης των εκατομμύριων ανέργων. Που θα οργανώσει μορφές ταξικής αλληλεγγύης.

Που θα κάνει βήματα στην οργάνωση από τα κάτω των εργατικών χώρων, συγκροτώντας απεργιακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα τόσο για να ενεργοποιεί τη βάση των συναδέλφων κόντρα στις λογικές της ανάθεσης όσο και για να ξεπερνάει τα ξεπουλήματα και τις ανεπάρκειες των επίσημων συνδικαλιστικών οργάνων.

Ένα εργατικό κίνημα ανεξάρτητο από την αστική πολιτική και λογική, που θα το κάνει ικανό να ασκεί πολιτική από εργάτες, με εργάτες, για τους εργάτες. Αντίθετα με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, εμείς ξέρουμε ότι τα πράγματα τίθενται απλά: στην κρίση και την προσπάθεια αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού ή θα σωθούν τα κέρδη ή θα σωθούν οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα δεν μπορεί να αποδεχθούμε την περιστολή των δικαιωμάτων μας, για τη σωτηρία των καπιταλιστικών κερδών. Πρέπει να σωθεί η εργατική τάξη!

Σήμερα χρειαζόμαστε συνδικάτα, όπλα στα χέρια των εργατών, με αυτοτέλεια από όλα τα νήματα που τα συνδέουν με το κράτος, την εργοδοσία, την ΕΕ, τους κάθε λογής καθεστωτικούς μηχανισμούς. Συνδικάτα ανεξάρτητα από τους πολύμορφους συνδιαχειριστικούς μηχανισμούς και από κάθε είδους εργοδοτικές, ευρωπαϊκές ή κρατικές παροχές. Που δεν θα υποτάσσονται σε κομματικές σκοπιμότητες και συνδιαλλαγές πίσω από την πλάτες των εργαζομένων.

Συνδικάτα ενιαία, με κατάργηση των οργανωτικών διαχωρισμών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το εργατικό κίνημα που μπορεί να απαντήσει στην κρίση θα είναι οραματικό, συγκρουσιακό. Θα φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις και θα αντιστέκεται στην καπιταλιστική εκμετάλλευση από τη σκοπιά του αγώνα για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Θα παίρνει θέση απέναντι σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, ορίζοντας την αναγκαία πορεία σύγκρουσης με τον κόσμο του κεφαλαίου, την οικονομική και πολιτική εξουσία του. Διέξοδος από την κρίση τελικά σημαίνει να χάσει πλούτο και ιδιοκτησία το κεφάλαιο. Να κλονιστεί η εξουσία του και τελικά να ανατραπεί από τους ίδιους τους εργαζομένους.

Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ – ΕΝΙΑΙΟΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ

Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν τάσεις στη βάση των εργαζομένων σε ελπιδοφόρα κατεύθυνση. Έγιναν μεγάλες πανεργατικές απεργίες, δόθηκαν σημαντικοί αγώνες σε κλάδους (χαλυβουργία, ΟΤΑ, συγκοινωνίες, νοσοκομεία, μεγάλα εργοστάσια και αλλού). Αναπτύχθηκαν Συντονισμοί Πρωτοβάθμιων Σωματείων ανά πόλη και ανά κλάδο που έδωσαν σημαντική ώθηση στους αγώνες και λειτούργησαν ως ταξικό σημείο αναφοράς για ένα ευρύτερο δυναμικό.

Θα χρειαστεί την επόμενη περίοδο το εργατικό κίνημα να αναμετρηθεί σε μεγάλες συγκρούσεις. Για να σταματήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.). Να δώσουμε τη μάχη ενάντια στις απολύσεις όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα που είναι γενικευμένες αλλά και στο δημόσιο. Να υπερασπίσουμε τις συλλογικές συμβάσεις και να βάλουμε φρένο στον κατήφορο της απλήρωτης εργασίας. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στο συνδικαλισμό και στην απεργία, που μπαίνουν στον πάγκο του Προκρούστη.

Άμεσο ζητούμενο σήμερα είναι η διαμόρφωση ενός μετώπου αγώνα και ανατροπής πρωτοβάθμιων σωματείων και μαχόμενων ομοσπονδιών, συντονισμών, εργατικών συνελεύσεων, επιτροπών αγώνα και κάθε ταξικής δύναμης που θα παλέψει για την ανατροπή του σύγχρονου Μεσαίωνα. Για να ξεσπάσουν σε μια σειρά κλάδων, πολλές «Χαλυβουργίες», πολλά «Μετρό», πολλές «απεργίες ναυτεργατών», πολλές «απεργίες καθηγητών», που θα χτυπήσουν όλα μαζί. Ένα μέτωπο που θα συμβάλλει ώστε να δοθεί με νικηφόρους όρους ένας ανυποχώρητος απεργιακός αγώνας, ένας παρατεταμένος λαϊκός ξεσηκωμός που θα τους ανατρέψει.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ συσπειρώνει αγωνιστές των Παρεμβάσεων – Κινήσεων – Συσπειρώσεων και των ταξικών εργατικών σχημάτων που χρόνια τώρα δίνουν αγώνες με προσήλωση στα συμφέροντα των εργαζομένων και ανεξαρτησία από τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Με σεβασμό και στήριξη στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, σε σωματεία, κινήσεις, πρωτοβουλίες, ανοιχτοί σε κριτική από τους εργαζομένους και έτοιμοι για αυτοκριτική ώστε να ξεπερνάμε τις αδυναμίες μας.

Οι αγωνιστές που στήριξαν την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ στο περασμένο συνέδριο, πετυχαίνοντας να εκλέξουν και μία έδρα στο ΔΣ, έδωσαν με σθένος όλους τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση και την ανάπτυξη του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων και άλλων κλαδικών ή τοπικών συντονισμών. Με τις παρεμβάσεις τους στα όργανα του ΕΚΑ πρότειναν συγκεκριμένες κινητοποιήσεις για την ανάπτυξη και τη στήριξη των αγώνων που ξέσπασαν.

Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ παρεμβαίνει ξανά στο συνέδριο του ΕΚΑ φιλοδοξώντας να εκφράσει την ανάγκη να υπάρξει ένας διαφορετικός δρόμος για το εργατικό κίνημα. Θέλουμε να συσπειρώσουμε όλους εκείνους –και ξέρουμε ότι είναι πολλοί– που αγωνιούν, αναζητούν δρόμους ταξικής σύγκρουσης και δεν χωρούν στον υποταγμένο συνδικαλισμό και στα όρια της επίσημης κοινοβουλευτικής αριστεράς.

Θέλουμε να συμβάλουμε στην αντίστροφη της κατάστασης στη συνδικαλιστική έρημο του ιδιωτικού τομέα, στην αλλαγή της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο ΕΚΑ. Γιατί σήμερα το ΕΚΑ ή θα περάσει σε μια περίοδο αποφασιστικής σύγκρουσης με τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία, σε συντονισμό με πρωτοβάθμια σωματεία, ομοσπονδίες, με άλλα ΕΚ ή θα συνεχίσει να βυθίζεται, μαζί με τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Ή θα προωθήσει τη συνδικαλιστική ένταξη και έκφραση των αποκλεισμένων, π.χ., ανέργων, απολυόμενων, νεοεισερχόμενων, ελαστικά απασχολούμενων, μεταναστών ή θα συνεχίσει πορεία εκφυλισμού του. Ή θα κάνει βήματα ενοποίησης της εργατικής τάξης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καταργώντας τους οργανωτικούς διαχωρισμούς, ή θα ξεπεραστεί ολοκληρωτικά.

Οι ταξικές δυνάμεις οφείλουν να προτάξουν την ανάγκη υπέρβασης της σημερινής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να ρίξουν το βάρος στην ανασυγκρότηση των συνδικάτων, στη συμμετοχή των εργαζομένων, στις γενικές συνελεύσεις. Να παλέψουν για την ταξική ενότητα των εργαζομένων, υπερβαίνοντας τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Να υπερβούμε τους διαχωρισμούς δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, ενιαία Γενική Συνομοσπονδία για όλους τους εργαζομένους.

Οι αγωνιστές που συγκροτούμε την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ πασχίζουμε για την αναγέννηση του ταξικού και χειραφετημένου αγωνιστικού συνδικαλισμού. Για την αναγκαία αγωνιστική ταξική ενότητα των εργαζομένων για την ανατροπή της εξαθλίωσης. Για ένα εργατικό κίνημα που θα αξιοποιήσει τη δύναμη και το βάθος της εργατικής αντίστασης στην κατεύθυνση του αποφασιστικού, μαζικού, ανατρεπτικού αγώνα μέχρι τη νίκη. Που θα εκφράσει στο σήμερα την ανάγκη για κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης που βουλιάζει στην ιστορική του κρίση, και θα προβάλει την προοπτική της απελευθέρωσης της εργασίας και μιας άλλης κοινωνίας. Τίποτε λιγότερο δεν μπορεί να δώσει διέξοδο, να κερδίσει το νου και την καρδιά του κάθε εργαζομένου.

Πιστεύουμε πως κανένας επιμέρους αγώνας δεν μπορεί να επιτύχει σταθερή νίκη χωρίς την προοπτική ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής και των κυβερνήσεών της, χωρίς το διώξιμο της τρόικας, χωρίς σύγκρουση και έξοδο από ευρώ και ΕΕ. Η ουσιαστική και πραγματική ανατροπή των αντιδραστικών συσχετισμών, της αντεργατικής πολιτικής και των κυβερνήσεών τους δεν θα έρθει με την αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Θα έρθει μέσα από μια γενικευμένη εργατική και παλλαϊκή σύγκρουση. Το μέσο που θα μπορέσει να δημιουργήσει συνθήκες ανάτασης για τους εργαζομένους και το λαό, που θα δώσει νέα πνοή και αέρα νίκης στους αγώνες, είναι η δημιουργία ενός νέου, οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος και ενός παλλαϊκού εργατικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Σε αυτό θα κριθούν όλες οι δυνάμεις που έχουν ταξική αναφορά αλλά και όλα τα ρεύματα της συνδικαλιστικής αριστεράς.

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ!

·     Ανατροπή της πολιτικής του διεθνούς και ντόπιου μαύρου μετώπου: ΕΕ – ΔΝΤ – ΣΕΒ και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

·     Μη αναγνώριση, παύση πληρωμής και διαγραφή του χρέους. Έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων με άμεση εκδίωξη της τρόικας και ακύρωση όλων των βάρβαρων μέτρων σε βάρος των εργαζομένων.

·     Απόκρουση κάθε μορφής ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ. Να καταργηθεί το ΤΑΙΠΕΔ, τα ΣΔΙΤ, να σταματήσει η εργολαβοποίηση. Παλεύουμε ενάντια στην «απελευθέρωση των αγορών» και την εμπορευματοποίηση των βασικών κοινωνικών αγαθών (νερό, ρεύμα, συγκοινωνίες, υγεία, παιδεία, ασφάλιση κ.λπ.). Τα δημόσια αγαθά ή θα είναι αποκλειστικά δημόσια ή δεν θα υπάρχουν. Κρατικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων και επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.

·     Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις και άρση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν από τον Γενάρη του 2010. Άμεση κατάργηση του μισθού γαλέρας για τους νέους κάτω των 25 ετών. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της ελαστικής εργασίας του θεσμού της ενοικίασης εργαζομένων, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας. Υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Απαγόρευση των απολύσεων. Όχι στην αντιδραστική αναδιάρθρωση του δημοσίου.

·     Άμεσα μέτρα κατά της ανεργίας. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις, ίσο με το βασικό μισθό, για όλο το διάστημα της ανεργίας. Πλήρης πρόσβαση των ανέργων στην υγεία, τις συγκοινωνίες και σε όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα έτη. Άμεση μείωση των ωρών εργασίας και των χρόνων που απαιτούνται για συνταξιοδότηση, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, χωρίς μείωση μισθών.

·     Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων που αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και μετακυλύουν το κούρεμα των αποθεματικών στους ασφαλισμένους. Να επιστραφούν άμεσα όλα τα ευρώ που κλάπηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία και οι κλέφτες να λογοδοτήσουν και να δικαστούν από το λαό. Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες. Αποκλειστικά δημόσια, καθολική και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Άμεση κάλυψη όλων των απωλειών των Ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος και καταβολή των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας. Δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία για όλους χωρίς προϋποθέσεις. Μείωση με προοπτική κατάργησης της εργατικής εισφοράς. Να αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές και η κρατική συμμετοχή. Να πληρώσουν κράτος-τράπεζες-εργοδότες.

·     Να διαγραφούν άμεσα τα χρέη προς τις τράπεζες όλων των ανέργων και των φτωχών. Κατάργηση όλων των χαρατσιών, των κεφαλικών φόρων και των φορομπηχτικών νόμων. Για την επιβολή ελέγχου στα είδη λαϊκής κατανάλωσης κόντρα στο σύγχρονο μαυραγοριτισμό του κεφαλαίου. Για να λυθεί δραστικά το ζήτημα των δανείων πρώτης κατοικίας για τους εργάτες και τους άνεργους. Να φορολογηθεί άμεσα το κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, η εκκλησία, οι off shore εταιρείες, οι μεγαλοεκδότες, το ξένο κεφάλαιο και οι καταθέσεις των Ελλήνων πλουτοκρατών στις δεκάδες λίστες Λαγκάρντ. Να αυξηθεί η φορολογία του κεφαλαίου στο 45%. Δραστική μείωση στη φορολόγηση των εργαζομένων. Να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και στα φάρμακα.

·     Υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων της εποχής μας, ενάντια στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, την εργοδοτική τρομοκρατία και τη φασιστική βία. Για δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για το δικαίωμα να διεκδικούμε, να απεργούμε, για να καταργηθεί η επιστράτευση. Όχι στην ποινικοποίηση της συλλογικής δράσης και των αγωνιστών. Να μην περάσουν τα σχέδια για την «αναμόρφωση» των συνδικάτων, την κατάργηση των απεργιών, των διαδηλώσεων κ.λπ.